Doktorsvörn í umhverfisverkfræði

Föstudaginn 16. maí ver Snjólaug Ólafsdóttir doktorsritgerð sína í umhverfisverkfræði við Háskóla Íslands.
Verkefnið ber heitið Örlög loftborins brennisteinsvetnis í nágrenni tveggja jarðvarmavirkjana / Near Field Fate of Atmospheric Hydrogen Sulfide from two Geothermal Power Plants.

Leiðbeinandi
Dr. Sigurður Magnús Garðarsson, prófessor og deildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar Háskóla Íslands

Andmælendur
Dr. Antonio Costa, Staff Researcher on Geophysical Fluid Dynamics, Theoretical Geophysics, & Natural Hazards at Istituto Nazionale di Geofisica e Vulcanologia, Sezione di Bologna, Italy.
Dr. Þröstur Þorsteinsson, dósent í umhverfis- og auðlindafræði við Líf- og umhverfisvísindadeild og Jarðvísindastofnun Háskólans.

Doktorsnefnd
Dr. Hrund Ólöf Andradóttir, dósent við Umhverfis- og byggingarverkfræðideild Háskóla Íslands.
Dr. Halldór Ármannsson, jarðefnafræðingur hjá ISOR.
Dr. Giovanni Chiodini, Director of Research at INGV, sezione di Napoli, Osservatorio Vesuviano, Italy.

Ágrip
Þekking á dreifingu efna í andrúmsloftinu og samspil þeirra við umhverfið er grundvallaratriði við mat á umhverfisáhrifum
þeirra. Þetta felur í sér greiningu á þeim umhverfisþáttum sem hafa áhrif á styrk efnanna í andrúmsloftinu, dreifingu þeirra og eyðingu,
til að geta metið hvort þörf sé á mótvægisaðgerðum. Þegar jarðhitasvæði  eru virkjuð eykst yfirleitt losun brennisteinsvetnis
(H2S). Gasið er eitrað í miklum styrk en lykt þess getur þó valdið óþægindum við lágan styrk.
Innan við 30 km frá höfuðborg Íslands, Reykjavík eru tvær jarðvarmavirkjanir þ.e. Nesjavalla- og Hellisheiðarvirkjun.
Orkuframleiðsla á þessu svæði hefur aukist á síðastliðnum árum og hafa kvartanir vegna lyktar óþæginda aukist síðan Hellisheiðarvirkjun tók til starfa árið 2006.
Árið 2010 setti Umhverfisráðuneytið reglugerð um hámarksstyrk brennisteinsvetnis í andrúmslofti, heilsuverndarmörk voru sett fyrir 24-stunda hlaupandi
meðaltal, 50 µg/m3. Markmið þessarar rannsóknar var að meta dreifingu og heildar örlög brennisteinsvetnis allt að 35 km frá virkjununum.

Niðurstöðurnar sýndu að H2S styrkur eykst með stöðugra lofti, hægari vindi (1,5 - 4 m/s) og lækkandi hitastigi (< 3 °C).
Mælingar sýndu að strókar brennisteinsvetnis fylgja landslagi í fjalllendi og endurtekin mynstur sáust í dreifingu þeirra. Strókarnir voru grennri yfir sléttara
landslagi s.s. yfir stöðu vatni. Sýnt var fram á áhrif staðbundins breytileika í vindi þegar strókarnir tveir sköruðust og þegar strókar
mældust beygja af upphaflegri leið yfir fjallendi. Stærsti svelgur H2S á svæðinu var oxun með OH radikal, næst stærstur var upptaka í
Þingvallavatni. Útskolun með úrkomu reyndist vera minnsti svelgurinn þar sem H2S er óhvarfgjarnt við lágt pH eins og í úrkomu. Þó að áætluð
eyðing H2S hafi verið verið nokkur hundruð tonn á ári er það óverulegt magn í samanburði við heildarlosun frá virkjununum.

Dr. Guðmundur Freyr Úlfarsson, prófessor og varadeildarforseti Umhverfis- og byggingarverkfræðideildar stjórnar athöfninni.

Um doktorsefnið
Snjólaug Ólafsdóttir er fædd árið 1981 á Akureyri. Hún varð stúdent frá Menntaskólanum á Akureyri árið 2001, lauk B.S. prófi í efnafræði frá Raunvísindadeild HÍ 2005 og M.S. prófi í umhverfisverkfræði frá Umhverfis- og byggingarverkfræðideild HÍ árið 2007.
Snjólaug hóf doktorsnám í umhverfisverkfræði haustið 2007 og fékk til þess styrk frá Orkurannsóknarsjóði Landsvirkjunar. Árið 2011-2012 vann hún hjá Mannviti verkfræðistofu en frá 2012 hefur hún unnið að doktorsverkefni sínu hjá Orkuveitu Reykjavíkur. Foreldrar hennar eru Ólafur Örn Björnsson og Lilja Gunnarsdóttir. Sambýlismaður Snjólaugar er Hrannar Jónasson.